Wów! Het gaat écht gebeuren!

Onze datum staat vast; 28 Maart vertrekken we naar Mexico!
Myn droom gaat nu echt uitkomen. Ontwikkelingswerk in een land die het écht nodig heeft!
We waren er al lang mee bezig om dit te gaan doen. School is hier helaas niet zo voor. Zeker niet in de landen waar er toch een gevaar kan zijn. Ze hebben verschillende ervaringen met meiden die stage gingen lopen in Aruba bijvoorbeeld, en hier minder leuke dingen zijn gebeurd. Stage’s buiten Europa was eigenlijk geen optie..
Melanie, Doris & Ik hebben er toch alles voor gedaan. Grote plannen maken, voorbereidingen treffen, veel informatie over buitenlandse stage’s gezocht en zo kwamen we uit bij Stichting Amiguito. Een weeshuis in Colima, het westen van Mexico.
Stichting Amiguito is opgericht door de Nederlandse Ferry Sleegers. Amiguito is een officiële stichting waarbij dan ook alle rechten en plichten horen.
Het doel van Stichting Amiguito is de levensomstandigheden van kinderen die alleen in deze wereld staan te verbeteren: Straatkinderen, weeskinderen, verlaten kinderen en ook kinderen uit familie's met extreme armoede behoren tot deze groep.
Voor ons was dit dé perfecte stage die we konden vinden.
We hebben het aan school voorgesteld, en na vele Ja & Nee ’s hebben ze eindelijk een beslissing kunnen nemen; JA! Jullie mogen gaan!
En het geweldigste is dat ze er echt voor 100% achter staan. Nooit verwacht! We hebben ontzettend veel dingen telkens terug gekregen, waar we nog meer achter aan moesten gaan. De directie wou ons niet laten gaan.. Maar ook ooit moet de Leygraaf uitdagingen aangaan. En daar gaan wij ze bij helpen!
Geweldig dat een aantal docenten er zó enthousiast zijn en ons er zo goed bij helpen. Je moet na gaan; 3 Studenten die het ontzettend graag willen, en hier ongeveer elke dag op terug komen bij de desbetreffende docenten. Best lastig!
Gelukkig zien ze het alleen maar positief, en zijn ze blij dat er leerlingen zijn die er zo enthousiast mee omgaan.

Nou.. Tot vorige week viel het allemaal nog best mee.. Iedereen vraagt er al een half jaar naar; Wanneer gaan jullie? Is het zeker? Vind je het niet eng?
Nou, zo nuchter als wij zijn.. Wij vonden het wel prima. Soms even elkaar helemaal gek opbellen dat we er zoveel zin in hadden. Maar écht bij stil staan deden we nog niet.
Totdat we vorige week toch echt naar onze tickets moesten gaan kijken. Hoe pakken we het aan? Wat boeken we? Welke dag? Mogen we eigenlijk al van school boeken?
Toen die laatste vraag kwam, dachten we wel even SHIT! Dadelijk krijg je weer zo’n stom antwoord terug, dat ze toch nog dingen moeten overleggen etc. (Niet de eerste keer) Nou, wat we dus niet hadden verwacht;
Meiden, Jullie mogen boeken! Succes!

WAUW! What a FEELING! Doris! Mel! We mogen gaaaaaaaan!
En ook het mailtje van Harman! Wat hij vast allemaal had uitgezocht voor ons, waar we zullen gaan leven, hoe we de contacten met school gaan onderhouden.
Van zijn laatste zin kreeg ik écht kippenvel;
''Ik wens iedereen veel succes want dit is een prachtig project en zal een geweldige ervaring opleveren.''
Voor buitenstaanders zal dit niet veel zeggen, maar als je er al zoveel mee bezig bent. En deze mensen eindelijk akkoord geven om te gaan. Dan wil je niets liever als dit horen!
Ineens door dat ene mailtje, is het allemaal zó zeker. En dringt het ineens zo tot je door!
Sindsdien kan ik het ook echt geen dag meer loslaten. Dat ik dit met die 2 mede Mexicaantjes mag mee gaan maken. En dat we voor 4 maanden in een héél ander land gaan wonen & werken. Wy mogen naar Mexico, daar de liefste helpen die het écht nodig hebben. Ik besef heel goed dat wij straks al een ander mens terug komen. Wij hebben iets mee gemaakt wat weinig mensen mee gemaakt hebben. En daar ben ik ontzettend trots op!
Aan de andere kant; Wat is het spannend! Wow. Denk eens aan het afscheid. (Lekkere gevoelige as I am!) Je spullen pakken en voor 4 maanden WEG uit Nederland. Ver weg van je lieve vriendje, mama, familie en de liefste vriendinnetjes die ik maar kan wensen! 1 ding waar ik erg blij mee ben; dat er 2 lieve meiden bij mij zijn. We zullen ontzettend veel steun aan elkaar hebben. Wat we daar gaan meemaken zal never nooit meer uit onze herinnering gaan.
Straks vertrekken we naar Mexico. Gaan leven in een appartementje die bij het weeshuis zit. We gaan dingen eten die we écht niet lussen (Bonen!)
De luxe zal ik niet missen. We staan waarschijnlijk elke dag onder een koude kraan, liggen in 'n hard bed, maar mogen elke dag opstaan, en ons weer zo nuttig voelen!
De weekendjes lekker samen dingen doen, en even nergens aan denken, maar van het land houden.
Ik weet zeker, dat het afscheid wat wij hier in NL hebben net zo moeilijk is als we weer naar huis gaan vanuit Mexico. Wij willen daar nooit meer weg!

Het zal nog 6 maanden duren voordat we vertrekken. In mijn ogen is dat NIKS! Over ’n maand ongeveer boeken we definitief de tickets. Nog even hard werken voor cash! Dan zal het nog maar 5 maanden duren.. En die maanden zullen SUPER snel gaan; Kerst, Oud & Nieuw, Carnaval en daar gaan we!
Staan we met z’n 3en te janken op Schiphol. Maar, we doen dit! En we zijn er klaar voor!
Voor sommige stelt het niks voor, even naar het buitenland. Voor ons stelt het ontzettend veel voor. Leven in armoede, dingen zien die je nooit hebt kunnen voorstellen.

Ik heb er zoveel zin in!
Zonder die lieve mensen die ons hebben geholpen was het ook niet zo ver gekomen.
Mama, die er zo achterstaat! Geweldig.
Ook mijn lieve vriendinnetjes die er zoveel naar vragen, en zo geinteresseerd in zijn.
Super! Ik hou van jullie!

Wij geven de kinderen liefde, liefde die elk kind nodig heeft!